martes, 31 de mayo de 2011

she falls asleep...



Recorrí los metros que me quedaban hasta llegar al lugar donde deberíamos vernos. Me paré un par de metros antes y miré hacia allí. Sí, había ido. Me miró y entonces yo me acerqué lentamente, mirando al suelo con miedo de que aquello no saliera bien.
Pasó sus manos por mi cintura y me dio un leve apretón. Alcé la mirada buscando la suya. La encontré. Por fin. Después de tanto tiempo había conseguido encontrarme con esos ojos que me miraban por primera vez con dulzura y un deje de arrepentimiento. Había desaparecido esa mirada de desdén, odio y orgullo...por fin volvía a ver los ojos, la mirada que tanto había echado de menos.
Pero... ¿y si aquello no era real? ¿Y si sólo lo estaba soñando, una vez más? Bueno, en ese caso, no quería despertarme, para vivir feliz en mi propia mentira...tenía frío, mucho, muchísimo frío, pero no quise despertar.
Y no lo hice.




Blanca PeGarri

2 comentarios:

  1. Tiaaa m´encantaa! que bonico, joder...

    ResponderEliminar
  2. al final ella acava morint-se per amor... què irònic, eh?
    (tooooma, per fi he aconseguit comentar, que ahir no podia jejeje)

    ResponderEliminar